Praten of kussen?
Leiden, maandag
25 april 2005
Lieve Liefdescursisten,
Eens, toen ik nog het verschil
niet kende tussen gelijk hebben
en gelijk krijgen, ontwikkelde
zich een misverstand tussen mij,
en de man die zich mijn Geliefde
noemde. Ik zeg dit met enige koelheid,
dat merkt u wel. Het misverstand,
laat ik het zo maar blijven noemen,
bleef onopgelost. Ik wilde praten,
hij niet. Hij wilde kussen, ik
niet. Nu is hij een herinnering.
Voor degenen onder mijn Liefdescursisten
die verlangen naar filosofisch-romantische
vraagstukken, zal ik de kwestie
uiteenzetten. Het ging destijds
om het volgende.
Wanneer ik zijn huis binnenkwam,
dit na een lange treinreis, verlangde
de man dat ik mij naar de bank
spoedde waarop hij lag, hem lief
kuste en naar zijn welzijn informeerde.
Zelf stelde ik me een verwelkoming
voor, waarin hij blij van de bank
sprong en naar mij toekwam, om
mij te omhelzen uit vreugde dat
ik de lange reis had willen maken.
Erover praten was onmogelijk.
Hij vond het geen probleem, zolang
ik maar volgzaam meekuste.
Ik geef u deze feiten geheel onpartijdig.
En voor het totaaloverzicht: de
man was niet invalide en in het
volle bezit van zijn geestelijke
vermogens.
Enfin.
Hopelijk heeft u een lichte rilling
over uw rug voelen lopen. Neen,
dat voorspelt niet de komst van
een naderende ex-Geliefde, maar
het is een symptoom van uw inzicht
dat de liefde nog gecompliceerder
is dan u dacht.
Breek uw hoofd maar niet over moi's
verleden, ook al het is de Maand
Van De Filosofie. Zullen we ons
samen richten op uw heden? Mooi.
Het kan gebeuren, dat u met uw
allerliefste lieveling, uw soulmate,
uw engel, uw ideaal, opeens in
een wat minder gunstige situatie
bent. Die ander zegt iets, nu ja,
niet zozeer dom of irritant, maar
iets dat u niet had verwacht en
zeker op dit moment niet en al
helemaal niet op die toon. U haalt
adem om iets terug te zeggen.
Niet doen!
Zo komt er snel reactie op reactie,
en niet ten gunste, dat kan ik
u verzekeren.
O, het is al te laat?
Foei toch. Daar zit u dan, en
dat na het afschrikwekkende voorbeeld
dat ik u uit mijn eigen leven gaf.
Hoe nu verder?
Tout simple. Indien u meer
van hetzelfde doet, zult u meer
van hetzelfde ontvangen. Reactie
geeft reactie. Agressie roept agressie
op. Koppigheid opent de loopgravenoorlog.
Kijkt u even in de geschiedenisboekjes
hoe dat ook al weer afloopt? Trefwoord:
Eerste Wereldoorlog. Doe het ook
als u onweerlegbaar gelijk heeft.
Zelfs dan.
Terug naar uw situatie. Er is
een muur van zwijgzaamheid ontstaan,
of een zee van te veel woorden,
hoe dan ook, er bestaat afstand
tussen u en de Geliefde. Beiden
wenst u dat de ander u tegemoet
treedt, en elk van u besluit dat
u niets hoeft te doen.
Zo komt u natuurlijk niet verder.
Ik zou u daarom dringend willen
aanraden, de eerste te zijn die
toegeeft. Die de eerste stap zet.
Toenadering zoekt. En weer, als
u op de afweer van een ander botst.
Ook al is het onrechtvaardig, onnodig
en onzinnig, u gaat door. Omdat
u liefde belangrijker vindt dat
een conflict.
Anders gezegd: u plaatst uw hart
boven uw ego. Noteert u dat als
het Leermoment van deze week.
Maar u houdt uw geheugen
actief. U onthoudt wat er gezegd
is, de toon waarop, hoe u zelf
was. Maak desnoods enkele notities.
Want u kunt hiermee herhalingen
voorkomen. Inzicht en zelfbeheersing
zullen daarvoor zorgen, en uw vermogen
eeuwige liefde belangrijker te
vinden dan een moment van gelijk.
Onder mijn Liefdescursisten bevinden
zich nog altijd enkelen die trouw
de lessen volgen, het Liefdesarchief bijna
van buiten kennen, maar toch opstandig
blijven. Zij menen dat alles romantiek
betreft, vanzelf moet gaan. Vraiment! Deze
Cursisten kunnen de Liefdesles
van volgende week beter overslaan,
want dan zal ik de techniek van
de Dubbele Agenda uitleggen, en
de morele aspecten daarvan toelichten.
Dat die overkomelijk zijn, weet
u op maandag
2 mei dankzij moi,
uw Liefdesdocente,
Vilan
van de Loo
|