Echo's Uit Het Verleden

Leiden, maandag 15 maart 2004

Dierbare Liefdescursisten,

Sinds moi zichzelf eens terugvond in een deftig warenhuis, hevig snikkend over een rekje geruite herensokken, heeft zij de waarde van symboliek begrepen. O, de geruite sok is zo ontzaglijk lelijk aan een mannenvoet maar kan desalniettemin of daarom juist, tedere herinneringen oproepen. De sok werd man, de man vertrok, de sok bleef. Leeg, zonder voet.

Veiligheidshalve kiest moi sedertdien alleen amants met een goede bloedsomloop, zodat ze ook zonder sok kunnen leven, maar dat is een zelfbedachte illusie die op den duur meer ellende dan geluk brengt. Als dit filosofietje voor u te hoog is gegrepen, hoeft u alleen even te denken aan uw eigen bananendoos-met-spullen-van-uw-voormalige-Geliefde. Die staat nog steeds in uw schuur. Dat gaat deze week veranderen.

 

De spullen van uw voormalige Geliefde hadden al lang terug moeten zijn waar ze horen. U had ze per post kunnen sturen (Van Gend & Loos komt in heel Europa), ze door een begrijpende vriend/in laten brengen of u had ze desnoods zelf aan de voordeur kunnen afgeven. Maar u kon het niet opbrengen. U wou niet. Dat begrijp ik. Maar ik kan u niet langer uw gang laten gaan. Verbaasd? Foei toch, Cursisten, had u werkelijk van uw Liefdesdocente gedacht dat zij een eindeloos durend begrip zou tonen? Neen. Mijn educatie omvat ook toepassingen van de harde hand. Alors!

 

De bananendoos-met-spullen-van-uw-voormalige-Geliefde is niet meer wat die in den beginne was. Toen: een doos met spullen die toch ergens moesten blijven. Nu: echo's uit het verleden.

De beschreven treurnis voelt niet elke Liefdescursist. Er zijn er onder u, die bezield zijn geraakt door een wrekende woede. Die Ander heeft u verdriet gedaan, oneerlijk behandeld of is gewoon in leven gebleven, wat in vergelijking met de omvang en diepte van uw ellende, bepaald ongepast is. Zo denkt u. En dan zijn de spullen in de bananendoos opeens heel geschikt om ritueel te gaan verbranden. U heeft al een voodoo-boek-voor-beginners via het internet besteld. Die portokosten uit Brazilië betaalt u graag. Liefdescursisten, daarop heb ik maar één antwoord: poele, poele, poele.

Met andere woorden: kalmeer! Denk aan uw moeder! Want met voodoo is het zo, om eens een detail uit uw wraakvisioenen te belichten, dat het voor wat, hoort wat is. Doodt u de een, dan zal er een ander overlijden en die ander kunt u niet uitkiezen. Ik herhaal: denk aan uw arme moedertje.

 

Vraiment! Soms denk ik werkelijk de enige te zijn met een onschuldig gemoed.

Laat ik praktisch worden. De doos moet terug. Doe het maar per post. Eerste dag: dozen kopen op het postkantoor. Tweede dag: alles netjes opvouwen en inpakken. Enkele lieve woorden op een ansicht noteren en deze daarbij voegen. Derde dag: verzenden.

Ja, als het zo eenvoudig was, had u het al gedaan. Dat klopt. Daarom fluks de verborgen obstakels uit de weg geruimd.

U denkt dat het wegzenden van de spullen hetzelfde is als het verwijderen van herinneringen. Nooit meer snikken in die truien, nimmer kijken naar heur blouses... als dat weg is, is alles weg. Ook was eens was. Als dat zo is, dan was het niet veel wat u samen had.

Op dag twee gaat u voordat u inpakt, alle spullen fotograferen. Wees hierbij zo sentimenteel als u maar kunt. Uitgebloeide rozen ertussen leggen? Doet u dat maar. Cactussen? Ook goed. Alles mag, als het maar mooi op de foto komt. Deze foto's vervangen de spullen. Wat geweest is, is geweest, of het nu een bananendoos in een schuur betreft of een herinnering op een foto.

Dan het briefje. U heeft maar een enkele kans om de voormalige Geliefde voor de laatste keer te schrijven, en die is nu aangebroken. Denk terug aan het beste dat er eens tussen u was en schrijf daar enkele woorden over. Geen eindeloze epistels, alstublieft. Verwijten en levensvragen zijn ook verboden. U neemt afscheid. Wees zo liefdevol als u kunt zijn.

 

Zonder post terug te verwachten. Verwachten dat er post komt als u het niet verwacht, is hetzelfde. Zinloos.

Op elk van de drie dagen beklimt u een berg van verdriet. Zwaar zijn uw eerste stappen, opluchting voelt u staande op de top en als u de taak van die dag volbracht heeft, valt de schaduw van de berg over u heen. Meer verdriet, nog meer, gaat het dan nooit over, wanhoopt u. Jawel, op den duur, uiteindelijk. Maar niet vanzelf. Wandel door mijn Liefdescursus en ken uzelve, ook en juist in deze staat van zijn.

En nu? De bananendoos-met-spullen-van-uw-voormalige-Geliefde is de deur uit en iedereen in uw omgeving vindt dat het zo langzamerhand maar eens over moet zijn met uw liefdesverdriet. Iedereen. Behalve moi. Ik reik u mijn hand, mijn digitale zakdoeken en mijn troost, deze en ook de volgende week. Dan ga ik in op de vraag die alle Cursisten met liefdesverdriet mij vroeger of later stellen: allerliefste Docente, zeg mij toch, komt het nog goed? Het enige mogelijke antwoord hoort u op maandag 22 maart van moi,