Een Intieme Vriendschap?

Leiden, maandag 26 april 2004

Lieve Liefdescursisten,

Zielsverdrietig door een verloren liefde, vol cynisme over de houdbaarheid van romantische relaties en in een praktisch-redenerende stemming, besluit u dat intieme vriendschappen het beste zijn. Voor u. Men neme een vriend/in. En dan? Het bed wordt gedeeeld, de keukentafel een enkele keer en daarna gaat ieder weer terug naar het hooggeprezen eigen leven. Zo verlopen intieme vriendschappen. Moi moet daarvan wenen.

Ook al omdat moi dat alles ooit zelf dacht en oprecht meende dat het goed was. Ach, hoe bedrogen kwam ik toen uit! Welk een nieuwe diepten van desillusie openden zich. Bijzonder leerzaam, dat wel. Ik zeg u dit even openhartig als ik altijd tegen u ben, Liefdescursisten. De aller-ijverigsten onder u begrijpen wel dat de wijsheid die ik doceer, niet bijeengeraapt kan zijn uit wat boekjes. Zij stoelt vooral op levenservaring, die ik in mijn liefdeslessen aan u doorgeef. Wie ore heeft.... enfin.

Er zijn evenwel Liefdescursisten die menen het beter te weten, al mijn voorgeleefde ervaringen ten spijt. Zij moeten vooral door eigen schade wijs zien te worden. Of dommer natuurlijk, les pauvres. Daarna staat het Liefdesarchief voor hen open. Hierin kunnen zij de vorige Liefdeslessen nalezen en aldus met terugwerkende kracht alsnog inzicht verwerven.

 

Bon.

Vriendschappen met extra mogelijkheden, die intiem heten te zijn, leiden in de regel tot grote ellende.

Men is eenzaam, denkt niet te kunnen leven zonder de lichamelijke liefde en verlangt naar de knusheid van een gezamenlijk ontwaken. Er is geen Geliefde of alleen een voormalige met een vergelijkbaar gedachtengoed. Die grijpt men dan maar, met als motivatie het troosteloos-moderne: "Je moet toch wat?"

Maar wat moet een mens? Hm? De waarde van l'amour beseffen, zou ik zeggen. De lichamelijke liefde dient een uiting te zijn van de hartsliefde, en idealiter versterken beide elkaar. Bedje-in, bedje-uit heeft niets met liefde van doen. Alleen met een gebrek aan zelfbeheersing.

Er bestaan helaas velen, die het nut van zelfbeheersing niet begrijpen. Hebben zij honger, dan willen zij meteen eten; voelen ze slaap, dan snurken ze al bijna. Een onverschillig bestaan is het, nauwelijks beter dan dat van een varken dat zijn impulsen volgt, onbekend als het is met het bestaan van de slachter.

Zelfbeheersing wil zeggen, dat u op korte termijn afziet van lege genoegens, zodat u op lange termijn de volheid ervan kunt ervaren. Met andere woorden: wie afziet van de zogeheten intieme vriendschappen, zal op termijn een mooiere liefde ervaren. Ooit heette dat: uzelf bewaren voor het beste.

De intieme vriendschap kent een noodlottig nadeel. Deze neemt de plaats in van een ware liefde, zonder dat te zijn. En blokkeert deze. Bent u dan in staat om met het hart naar een ander te verlangen? Neen. Want u heeft het te druk met de geneugten van intieme vriendschapperij.

Niet doen dus, zo'n intieme vriendschap. U verslijt ervan en uw uitzicht op de liefde vermindert.

Men kan best zonder een intieme vriendschap. Zoekt u eens in het woordenboek op wat de betekenis is van het woord: sublimatie. Vraag het anders uw huisarts. Die heeft vast een encyclopedie waar dat in staat.

Een praktische overweging gaf ik u deze week. Het is soms nodig. Lyrisch zijn verhoogt mijn levensgeluk, maar daarmee nog niet uw begrip, zo is mij gebleken. Blijft u overigens wel goed opletten? Over enkele weken nadert deze cursusreeks het einde en dan dient u een tijdje op eigen benen voort te gaan, zo goed en zo kwaad als dat kan.

De komende tijd zal ik slechts de meest prangende kwesties van het liefdesverdriet behandelen. Volgende week richt ik me tot degenen die dwangmatig vasthouden aan het verdriet om die ene. Treurige muziekjes draaien tot de buren er bijna krankzinnig van zijn, met slepende tred door het leven gaan, verdriet is uw identiteit geworden. Hoe moet dat verder? Kant het wel anders? Dat hoort u op maandag 3 mei van moi,