Leiden, Maandag 25 januari 2016

Lieve Liefdescursisten,

o af en toe spreek ik een man die van die scherpe, diepe lijnen in zijn gezicht heeft. Groeven zijn het, ontstaan door verbittering. Zo diep zijn ze, je kunt er een fiets in parkeren. Maar voor grapjes staan zo'n man niet meer open. Zeker niet van vrouwen, die heeft hij leren haten.

Ja, zulke mannen spreek ik graag. Deels uit mededogen, deels uit nieuwsgierigheid. Ze nemen geen blad voor de mond, dus zo hoor ik nog eens iets. Hij praat tegen me terwijl aan de riem de hond geduldig wacht tot de baas weer wil lopen. Wat ik in de loop der tijd regelmatig hoor, is:

• En op een dag was het huis leeg. Er lag een briefje dat ze weg was. Ze had niks gezegd. Ik zag het niet aankomen. Daar ben je dan voor getrouwd.
• Ze zag in mij een wandelende portemonnee. Seks was er niet meer bij.
• Ik heb meer gezelligheid aan de hond dan ik in heel mijn huwelijk aan mijn vrouw heb gehad.

Hij praat tien, twintig minuten, meestal is het een monoloog. Dan geeft de man een rukje aan de riem en zegt: "We gaan." En ik kijk ze na, met ontroering. Want daar gaat een man die vol is van verlangen naar vrouwenliefde. Want dat is de oorzaak van zijn verbittering.

Er zijn veel van dit soort verbitterde mannen, in verschillende stadia. Soms maken ze afspraakjes en dat gaat meestal goed, de eerste twee, drie keer. Daarna voelen ze een bepaalde mate van vertrouwdheid en openbaren ze wat er in hun hart leeft. Hij legt al zijn teleurstellingen zomaar op tafel, in de hoop dat de vrouw die luistert, zal zeggen dat zij anders is. Maar zij slaat op de vlucht voor zoveel emotie, en dan is de man weer wat bitterder dan voorheen.

Een mens is altijd te redden, ook een verbitterde man met een hond. Maar hij moet het zelf willen, en daar zit de grote moeilijkheid. Het betekent namelijk dat hij elke vrouw een echt kans moet geven, onafhankelijk van zijn verleden. Kan hij dat? Kunt u dat, Liefdescursist? Een ander ontmoeten en die werkelijk zien? Of gaat u meteen de maat zitten nemen en vergelijken met ellende uit vorige relaties?

De Liefdeswet die u moet zien te onthouden en praktiseren is: ellende uit het verleden biedt geen garantie op ellende in de toekomst.

Met andere woorden, het kan ook gewoon goed gaan. Of wat beter dan de laatste keer. Dat gebeurt als u een beetje hoop koestert. Hoop schept ruimte. Liefde heeft ruimte nodig.

Een voorbeeld? Stel, uw laatste Geliefde nam het niet zo nauw met de waarheid. U hoorde X terwijl het Y was, en het ging ook nog eens over futiliteiten. Toen u dat ontdekte, was het fini met de liefde. Na een tijdje bent u weer afspraakjes gaan maken. Elke keer let u zo goed op, dat u eigenlijk een detective bent. Zegt de Aanstaande Geliefde om kwart voor twee van huis te zijn gegaan om op tijd bij u te zijn, dan rekent u meteen uit of er ook tussenstops zijn geweest. Zo gaat het eerder vroeger dan later mis. Wantrouwen verstikt elke prille liefde. Neem aan wat de ander zegt. En ga niet meteen samenwonen.

De beste remedie tegen bitterheid is zelfvertrouwen. U vertrouwt voor ongeveer vijftig, zeventig procent op de ander. Voor honderd procent op uzelf: dat u in uw upje een goed en gelukkig leven kunt leiden, dat u elke tegenslag best te boven komt, en dat er genoeg kandidaten zijn om samen een liefde te delen.
Met een dergelijk zelfvertrouwen staat u lekker ruim in het leven. Iemand is een liegebeestje? Kan gebeuren, denkt u, wie weet hoe zoiets komt. U stopt de omgang en zoekt naar een ander. Dan kunt u nog wel verdriet voelen, maar u wordt niet bitter. En dat scheelt weer veel rimpels.

Aanstaande maandag ga ik in op spanningen in het huwelijk, dan wel de vaste relatie, die ontstaan door de aanwezigheid van een derde. Dan bedoel ik geen mens, maar een huisdier. Waar slaapt Minette, moet Tarzan nou werkelijk elke dag in het bos rennen en waarom wordt u niet meer geaaid maar krijgt Bobo elke dag een borstelbeurt? Kortom, wat u moet doen wanneeer er een huisdier tussen u in staat hoort u volgende week van

Vilan van de Loo